środa, 22 sierpnia 2012

Kolorowo - paprykowo

Końcówka lata sprawia, że na warzywnych straganach robi się kolorowo. Głównie jest to zasługą papryki - zielona, czerwona, żółta, pomarańczowa. Bardzo lubię to warzywo. Dlatego nie tak dawno temu na moim stole gościło leczo. Takie jak robi zawsze moja mama. Słodko-kwaśne, ze sporą ilością papryki właśnie. Na moje szczęście ta potrawa łatwo przeszła przez na wpół czynne gardło :)



Składniki (porcja na spory garnek, naje się 5-6 osób):
4-5 średnich pomidorów (około 1 kg)
3 średnie papryki w różnych kolorach (u mnie czerwona, żółta, pomarańczowa)
1 cebula
1 nieduża cukinia (jak ktoś nie lubi można pominąć)
1 długi kawałek lub dwa mniejsze ulubionej kiełbasy - u mnie około 60 cm toruńskiej (jeśli jesteś wegetarianinem to możesz pominąć ten składnik ;) )
sól, pieprz, cukier

Kiełbasę kroimy w plasterki, a następnie każdy plasterek na 4 ćwiartki. Cebulę kroimy w drobną kosteczkę. Kiełbasę podsmażamy dobrze na patelni, pod koniec smażenia dodając cebulę. Gdy cebula się zeszkli zdejmujemy z ognia. Pomidory parzymy wrzątkiem i obieramy ze skórki. Wycinamy (tu brakuje mi słowa, nie wiem jak to się nazywa) część białą, twardą (może trzonek?). Kroimy pomidory w drobną kosteczkę i wrzucamy do sporego garnka. Podgrzewamy na małym ogniu. Do duszących się pomidorów dodajemy  wcześniej usmażone skwarki z cebulą. Solimy, pieprzymy i słodzimy wg smaku. Mieszamy razem. Ma być słodkawo kwaśne. Dalej dusimy. W między czasie obieramy cukinię ze skórki. Wycinamy z niej miękki miąższ z pestkami, on nie będzie nam potrzebny. Wydrążoną cukinię kroimy w nieco grubszą kostkę i dorzucamy do naszego gara. Mieszamy. Przygotowujemy paprykę. Wycinamy z niej gniazda nasienne i białe części, kroimy w grubszą kostkę. Wrzucamy ją do naszego leczo, gdy cukinia jest półmiękka. Znowu mieszamy ;) Dusimy aż papryka stanie się odpowiednio miękka. Tu trzeba pilnować, bo jeśli za długo będziemy gotować paprykę to się nam rozgotuje i zostaną same skórki, a nie o to chodzi. Próbujemy i doprawiamy ewentualnie ponownie. Podajemy na ciepło z pieczywem z masłem.

Smacznego!

piątek, 17 sierpnia 2012

Tiramisu, czyli poderwij mnie ;)

Jak się doczytałam na Wikipedii, zwrot "tirami su" znaczy po włosku właśnie "poderwij mnie". Nazwa jak najbardziej pasuje do prezentowanego poniżej deseru. Uwodzi zmysły swoim smakiem i zapachem, a mocno kawowe biszkopty niewątpliwie są małym zastrzykiem energii dla ciała ;) Przepisy pewnie są różne na ten deser. Oryginału nie znam, ale już od dłuższego czasu w kuchni mojej mamy, jak i mojej własnej króluje przepis znaleziony jakieś 10 lat temu w gazecie "Moje Gotowanie". I smakowo rzeczywiście to tiramisu najbardziej przypomina mi to, które jadłam kiedyś, będąc we Włoszech.

Składniki:
500g śmietany kremówki dobrze schłodzonej
2 opakowania 250g serka mascarpone
2 śmietanfixy
7 łyżek cukru pudru (lub mniej/więcej wg uznania)
2 paczki podłużnych biszkoptów
4 łyżeczki dobrej kawy rozpuszczalnej
2 łyżki likieru amaretto (można ew. zastąpić kilkoma kroplami aromatu migdałowego i 2 łyżkami wódki)
250 ml gorącej wody
kakao gorzkie do posypania

Śmietanę kremówkę ubijamy chwilę. Wsypujemy śmietanfixy i dalej ubijamy. Gdy konsystencja śmietany jest bliska tej właściwej dodajemy cukier puder. Śmietana musi być dość słodka. Gdy kremówka ma już konsystencję bitej śmietany, zabieramy się za serki mascarpone. W osobny naczyniu krótką chwilę miksujemy oba serki, następnie dodajemy ubitą śmietanę i miksujemy na jednolitą masę. Próbujemy czy masa jest wystarczająco dla nas słodka i ew. dodajemy więcej cukru. U mnie masa jest średnio słodka.

Kawę rozpuszczamy w gorącej wodzie, dodajemy likier amaretto i mieszamy razem. Dno tortownicy (u mnie średnica 26cm)  dokładnie wykładamy biszkoptami. Następnie każdy biszkopt polewamy sporządzonym kawowym ponczem (u mnie na każdy biszkopt szły 2 łyżeczki ponczu i nie zużyłam całej porcji z przepisu, bo nie lubię mocno namokniętych biszkoptów). Na tak namoczone biszkopty wykładamy połowę kremu. Następnie układamy kolejną warstwę biszkoptów.

W trakcie układania kolejnej warstwy biszkoptowej
Drugą warstwę biszkoptów nasączamy kawowym ponczem podobnie jak pierwszą. Wykładamy drugą połowę kremu i wyrównujemy. Całość posypujemy gorzkim kakao. Następnie wstawiamy do lodówki na kilka godzin. Po tym czasie można dać się poderwać naszemu tiramisu ;)
Tuż przed włożeniem do lodówki

Smacznego :)

czwartek, 9 sierpnia 2012

Bo każdy wiek ma swoje prawa ;)

Wczoraj siedzę sobie na kanapie i jak małe dziecko cieszę się tym, że mogę zjeść jakiekolwiek chrupki. Odkrycie jakiś tydzień temu, że prażynki są dla Zołzy "łykalne" było na miarę Nobla ;) Teraz co parę dni mam momenty, że sobie chrupię. Więc siedzę, chrupię i raduje się tym jadalnym wynalazkiem jakiegoś chemika, gdy na kanapę dosiada się mąż. Nie zważając zupełnie na to, że "JA TU JEM!", zaczyna swoje męskie zaloty. Cmoki, głaski, maślane oczy... Jednak jak Zołza je coś z rodzaju słodycze, co obecnie oferuje jej bardzo ubogie możliwości konsumpcyjne, to przyznać trzeba szczerze, że mąż nie ma szans, nawet jak zrobi oczy niczym kot ze Shreka. Zatem po dłuższej chwili przekonywania mnie, że powinnam zostawić prażynki w spokoju, odpuścił. Swoją drogą zadziwiona byłam tym, że w ogóle próbował przerwać moje radosne spożywanie chrupek! Wyjaśnienie dostałam później...

Wieczorem zadzwoniła moja Babcia. Zatroskana o to jak sobie radzimy, jak mój powrót do normalnego świata. Udało mi się, mimo porażonej częściowo krtani, opowiedzieć jej to i owo od siebie. Jak już skończyłam mój monolog, telefon poszedł w ręce męża. Po zakończonej rozmowie pytam, co Babcia odpowiedziała na moją opowieść. IP powiedział, że Babcia mocno się wzruszyła. Na co ja rezolutnie stwierdziłam:
-Taki wiek, że Babcia łatwo się wzrusza. (Babcia ma 86 lat)

Małż zadumał się na chwile po czym stwierdził:
-Właśnie, taki wiek, że łatwo się podniecam.

Po czym wrócił do przeszkadzania żonie w konsumpcji wcześniej wspomnianych chrupek. No i wszystko jasne ;)

środa, 1 sierpnia 2012

Ogórkowo

"Ogórek, ogórek, ogórek
zielony ma garniturek
i czapkę i sandały.
Zielony, zielony jest cały!"
Ta piosenka przypomina mi się na widok niezliczonej ilości ogórków gruntowych we wszelkich warzywniakach. Jak można się domyślić sezon ogórkowy w mojej kuchni nie może minąć bez tych małych pryszczaków ;) Nie ma lata bez domowych ogórków małosolnych. Wiem, że żadna to filozofia zrobić takowe i zapewne każda ma swój przepis, ale że akurat ogórki w miarę się łykają i jeść mogę, to postanowiłam podzielić się swoją metodą.
Składniki:
ogórki gruntowe, ilość wg uznania
gorąca woda (ilość zależna od wielkości naczynia)
sól (ilość zależy od ilości wody)
pęczek kopru
kilka liści lub kawałków korzenia chrzanu
czosnek polski (nie żadne chińskie badziewie!)
naczynie kamionkowe lub spory słoik z zakrętką
 Ogórasy myjemy. Na dno słoja wkładamy część kopru, kilka kawałków korzenia chrzanu (lub liści) parę ząbków czosnku. Ja przekrawam ząbki wzdłuż na pół, by więcej czosnkowego smaku było. Na to układamy warstwę ogórków, znowu warstwa kopru, kilka kawałków chrzanu, czosnek a na to ogórki i tak warstwami aż do wypełnienia po brzegi naczynia. Wodę gotujemy z solą. Ja daję 1 dużą łyżkę na 1 litr wody. Zalewamy zawartość naczynia zagotowaną wodą i dobrze zamykamy. Odstawiamy na około 3 dni, po tym czasie ogórki małosolne są zwykle gotowe :)
 W moim 2 litrowym słoju zmieściło się około 700 gram ogórków, co zalałam 1 i 1/4 litra wody i dałam w sumie całą dużą główkę czosnku. Teraz z niecierpliwością czekam aż będzie można konsumować :D


Smacznego!