Stolica czeka...

Czy tego chcę, czy nie jutro będzie 15 października. Trzeba się z tym zmierzyć, nie ma to tamto...

Bladym świtem ruszamy wraz z IP do Warszawy.

Na samą myśl, że znów będę ulokowana w szpitalnej sali przechodzi mnie dreszcz. Mam jakieś schizo, że jak tam wejdę, to znów coś będzie nie tak, znów wyjdę po długim czasie... Dobrze wiem, że to mało logiczne myślenie, bo badania kontrolne to 3, max.4 dni. Ale jednak wspomnienie czerwca i lipca budzi we mnie jakąś grozę.

Choć staram się myśleć o pozytywnych rzeczach, które mnie w stolicy czekają, to w tyle głowy wciąż uwiera świadomość, że znów będę musiała podejmować decyzje, te najtrudniejsze. Bo mniej więcej wiem, jakich wyników się spodziewać. Liczę po cichu, że teraz będę mogła dłużej pomyśleć nad tym co dalej, że nikt nie będzie oczekiwał ostatecznych odpowiedzi "tu i teraz".

Trzymajcie kciuki, żeby mnie szybko puścili do domu.

Mam nadzieję, że do napisania w środę wieczorem...