Mała-wielka miłość.

Będąc w szpitalu z każdym mijającym dniem tęskniłam bardziej. Nie raz we śnie biegłam na spotkanie z nią. Nigdy jeszcze nie rozdzielono nas na tak długi czas. Trzy, cztery dni osobno owszem zdarzało się, ale ponad miesiąc - tego żadna z nas nie znała.

Choć na początku była zdziwiona zmianami, jakie spowodowała operacja - nie do końca rozumiała, co mówię, bo moja mowa stała się mniej wyraźna, jakaś taka chudsza wróciłam, z małym zezem po jednej stronie... Ala nie Ala...

W końcu jednak pojęła, że po tak ciężkiej operacji bez zmian obejść się nie mogło. Już bez obaw, z wielką radością przyjęła mój powrót do domu.

Teraz jedno moje pytanie (nawet nie muszę mówić do niej po imieniu): "gdzie jest kot?" i pojawia się tuż obok mnie. Wieczorem, kiedy idę spać, przychodzi do łóżka i kładzie się obok. Jedno dotknięcie mojej ręki i mruczy na cały regulator. Ja przy stole i jej zwyczajowe błagalne spojrzenie, by podzielić się czymś, co nie jest kocim chrupkiem... Ona pilnująca mnie odkąd wróciłam, przecież nie mogę jej znowu zniknąć.

Mała-wielka kocia miłość :)